در این نوشتار قصد دارم که استراتژی دو دسته از دوستانی که خود را متعلق به بدنه جنبش سبز می دانند اما در عمل و گفتارشان این مساله دیده نمی شود را مورد نقد و بررسی قرار دهم.
گروه اول: برخی دوستان اسما اصلاح طلب و عملا محافظه کار(که البته من فکر میکنم تعداد آنها خیلی زیاد نباشد) ...دوستانی که همچنان دل در گرو نظام کنونی ولایت فقیه دارند و به اصلاحات همچنان امیدوارند وبا خوش خیالی تمام گمان میکنند که 4 سال آینده حاکمیت امکان بازگشت ایشان را به قدرت می دهد. کسانی که هم ولی فقیه را قبول دارند و هم معتقدند که در کشور باید دموکراسی حداکثری حاکم باشد!!!هم شورای نگهبان را قبول دارند و هم نظارت استصوابی را رد میکنند!!!هم احمدی نژاد و انتخابات را قانونی می دانند و هم از اعترافیون بیزارند!!!خلاصه می خواهند همه چیز را برای خود داشته باشند و حق اعتراض به همه چیز را هم داشته باشند.این گروه باید بر این مسئله وافق باشند که ایشان به هیچ وجه نه اصلاح طلبند و نه محافظه کار بلکه اگر نام این گروه را تمامیت خواه و جبهه شان را متعلق به دسته نفاق بدانیم منطقی تر است.متاسفانه در بدنه بزرگان اصلاح طلب دسته ای که هم اکنون در بیرون از زندان به سر می برند و به دلیل ترس از دستگیری یا از دست دادن موقعیت کنونی شان چه در مجلس چه در مکان های دیگر دست به سکوتی مرگبار زده اند چنین افرادی با چنین ویژگی هایی فراوان است.من به ایشان حق می دهم زیرا معتقدم که اینان هم اکنون ترسی منطقی را با خود یدک می کشند زیرا نمی خواهند که هم چون دیگر دوستان صریح خود به جای نشستن پشت میز ریاست و وکالت روی موزاییک های تاریک سلول انفرادی بنشینند. اما این را برای بدنه جنبش اصلا به هیچ وجه منطقی نمی دانم زیرا جنبش سبز کنونی ویژگی اش انقلابی بودن است.
همه صحنه های مبارزات پس از انتخابات را می توان به عنوان سند افتخار انقلابیون به شما آورد و آن را با مشابه آن در خارج ویا انقلاب 57 مقایسه کرد.چگونه این دوستان می خواهند همه چیز را برای خود داشته باشند و در عین حال به سبز بودن خود هم افتخار کنند.نخیر این امکان پذیر نیست و جمیع ضدین (نقیضین) به شمار می رود.البته این گروه خود نیز معترفند که به دلیل ترس و نداشتن روحیه مبارزه است که چنین استراتژی ای را اتخاذ کرده اند.اعتقاد راسخ به ولایت فقیه و شورای نگهبان که همگان به تقصیرشان در جریان وقایع پس از انتخابات واقفیم و در عین حال خود را متعلق به بدنه جنبش دانستن یک خود فریبی آشکار است و به این دوستان این نکته را تاکید می کنم که سبزها هیچ علاقه ای به این دسته ندارند و به ایشان توصیه می کنم که همان کلاه خود را با اعتقاد به ولایت فقیه حفظ کنند که آن را باد نبرد.
واما گروه دوم که تا حدودی رویکردشان منطفی است و من در پست قبلی ام سعی کردم که به ایشان پاسخ دهم معتقدند که تفکر انقلابی داشتن در شرایط کنونی افراط به شمار می رود و جنبش را از رسیدن به آرمان های اولیه اش هم باز میدارد چه رسد به اینکه سعی در اصلاح یا تغییر سیستم داشته باشیم. این گروه معتقدند که ما باید پله به پله و قدم به قدم این مسیر را طی کنیم تا بتوانیم به اهداف والای جنبش نزدیک شویم و نباید همه درها را برای بازگشت به روی جنبش بست.در پست قبلی مفصلا به این دسته توضیح دادم و غیر منطقی بودن استدلالشان را شرح دادم. اما این را می پذیرم که اجازه بدهیم جنبش قدم به قدم جلو برود .من به رهیری میرحسین موسوی اعتقاد راسخ دارم و اگر ایشان اینگونه صلاح می بینند که جنبش از شعارهایی چون جمهوری ایرانی در شرایط فعلی خودداری کند این را از صمیم قلب می پذیرم و سعی می کنم که به اهداف موقتی جنبش در شرایط فعلی که همانا آزادی زندانیان در بند و همین طور به رسمیت شناختن جنبش است بیشتر متمرکز شویم.اما این را هم باید گفت که نباید از آرمان بلندمان که همانا بیرون آمدن اززیر یوغ سنگین استبداد است لحظه ای غافل شویم .ضرب المثل قدیم ما می گوید که دیر یا زود دارد اما سوخت و سوز ندارد غایت همه سبزها رسیدن به دموکراسی حداکثری است حالا چه فردا چه سال های بعد این راهی است که باید برویم...راه سبز امید
مقاله ای در همین رابطه -حتما بخوانید(با فیلترشکن باز میشود)
گروه اول: برخی دوستان اسما اصلاح طلب و عملا محافظه کار(که البته من فکر میکنم تعداد آنها خیلی زیاد نباشد) ...دوستانی که همچنان دل در گرو نظام کنونی ولایت فقیه دارند و به اصلاحات همچنان امیدوارند وبا خوش خیالی تمام گمان میکنند که 4 سال آینده حاکمیت امکان بازگشت ایشان را به قدرت می دهد. کسانی که هم ولی فقیه را قبول دارند و هم معتقدند که در کشور باید دموکراسی حداکثری حاکم باشد!!!هم شورای نگهبان را قبول دارند و هم نظارت استصوابی را رد میکنند!!!هم احمدی نژاد و انتخابات را قانونی می دانند و هم از اعترافیون بیزارند!!!خلاصه می خواهند همه چیز را برای خود داشته باشند و حق اعتراض به همه چیز را هم داشته باشند.این گروه باید بر این مسئله وافق باشند که ایشان به هیچ وجه نه اصلاح طلبند و نه محافظه کار بلکه اگر نام این گروه را تمامیت خواه و جبهه شان را متعلق به دسته نفاق بدانیم منطقی تر است.متاسفانه در بدنه بزرگان اصلاح طلب دسته ای که هم اکنون در بیرون از زندان به سر می برند و به دلیل ترس از دستگیری یا از دست دادن موقعیت کنونی شان چه در مجلس چه در مکان های دیگر دست به سکوتی مرگبار زده اند چنین افرادی با چنین ویژگی هایی فراوان است.من به ایشان حق می دهم زیرا معتقدم که اینان هم اکنون ترسی منطقی را با خود یدک می کشند زیرا نمی خواهند که هم چون دیگر دوستان صریح خود به جای نشستن پشت میز ریاست و وکالت روی موزاییک های تاریک سلول انفرادی بنشینند. اما این را برای بدنه جنبش اصلا به هیچ وجه منطقی نمی دانم زیرا جنبش سبز کنونی ویژگی اش انقلابی بودن است.
همه صحنه های مبارزات پس از انتخابات را می توان به عنوان سند افتخار انقلابیون به شما آورد و آن را با مشابه آن در خارج ویا انقلاب 57 مقایسه کرد.چگونه این دوستان می خواهند همه چیز را برای خود داشته باشند و در عین حال به سبز بودن خود هم افتخار کنند.نخیر این امکان پذیر نیست و جمیع ضدین (نقیضین) به شمار می رود.البته این گروه خود نیز معترفند که به دلیل ترس و نداشتن روحیه مبارزه است که چنین استراتژی ای را اتخاذ کرده اند.اعتقاد راسخ به ولایت فقیه و شورای نگهبان که همگان به تقصیرشان در جریان وقایع پس از انتخابات واقفیم و در عین حال خود را متعلق به بدنه جنبش دانستن یک خود فریبی آشکار است و به این دوستان این نکته را تاکید می کنم که سبزها هیچ علاقه ای به این دسته ندارند و به ایشان توصیه می کنم که همان کلاه خود را با اعتقاد به ولایت فقیه حفظ کنند که آن را باد نبرد.
واما گروه دوم که تا حدودی رویکردشان منطفی است و من در پست قبلی ام سعی کردم که به ایشان پاسخ دهم معتقدند که تفکر انقلابی داشتن در شرایط کنونی افراط به شمار می رود و جنبش را از رسیدن به آرمان های اولیه اش هم باز میدارد چه رسد به اینکه سعی در اصلاح یا تغییر سیستم داشته باشیم. این گروه معتقدند که ما باید پله به پله و قدم به قدم این مسیر را طی کنیم تا بتوانیم به اهداف والای جنبش نزدیک شویم و نباید همه درها را برای بازگشت به روی جنبش بست.در پست قبلی مفصلا به این دسته توضیح دادم و غیر منطقی بودن استدلالشان را شرح دادم. اما این را می پذیرم که اجازه بدهیم جنبش قدم به قدم جلو برود .من به رهیری میرحسین موسوی اعتقاد راسخ دارم و اگر ایشان اینگونه صلاح می بینند که جنبش از شعارهایی چون جمهوری ایرانی در شرایط فعلی خودداری کند این را از صمیم قلب می پذیرم و سعی می کنم که به اهداف موقتی جنبش در شرایط فعلی که همانا آزادی زندانیان در بند و همین طور به رسمیت شناختن جنبش است بیشتر متمرکز شویم.اما این را هم باید گفت که نباید از آرمان بلندمان که همانا بیرون آمدن اززیر یوغ سنگین استبداد است لحظه ای غافل شویم .ضرب المثل قدیم ما می گوید که دیر یا زود دارد اما سوخت و سوز ندارد غایت همه سبزها رسیدن به دموکراسی حداکثری است حالا چه فردا چه سال های بعد این راهی است که باید برویم...راه سبز امید
مقاله ای در همین رابطه -حتما بخوانید(با فیلترشکن باز میشود)
